Kadir Aydemir

Yıllar sonra yeni bir şiir kitabı yazdım. Haikulardan oluşan “Otların Kalbi” sonunda doğdu. Donuk, keyifsiz, tatsız günler… Yine de bir şeyler yapmaya, üretmeye çabalıyorum. Kitap bir parça umut oldu. Güzel duygu, özlemişim bunu. Umarım sevilir, okunur. Haiku, şiirde özel bir alan. Japon şiirinin dünyaya armağanı adeta. Yazması çok kolay görünen, ama bir o kadar zor bir şiir türü haiku. #OtlarınKalbi’nde 50 haiku yer alıyor, bu şiirlere Savaş Çekiç’in desenleri ve özel tasarımı eşlik ediyor. 5. şiir kitabım oldu bu çalışma. 45. yaşın içindeyken doğdu. Seneye öykülerimi çoğaltırım belki, onların zamanı yaklaşıyor. Ne zamandır öykü yazamıyorum, iyi olur, odaklanırım. “Kısa ve Öykü” isminde bir kısa öykü dergisi projem de hayata geçti. www.kisaveoyku.com Pdf dergi şeklinde hazırlayacağım bu dergi çalışmasını. Her gün yeni öyküler geliyor. Keyifle okuyorum. Sevgili Turgay Kantürk ağabeyimle beraber seçeceğiz öyküleri. Renkli bir çalışma olacak. Savaş Abi güzel bir tasarım yapar dergimize. Aslında basılı bir dergi yapmak istiyordum, ama yaşanan bu ekonomik krizde daha uzun soluklu bir dergiye dönüşebilir pdf dergi. Bakalım neler olacak. Zamanla göreceğiz. Nasıl olsa artık hep Kadıköy’deyim, a bugün bir de posta kutusu kiraladım kendime. PK 216 Kadıköy-İstanbul adresi artık bana ait. Dileyen herkes mektup yazabilir, PTT ile mektup ve kargo gönderebilir.

Korkudan evden bile çıkamadığımız tanımsız zamanlardayız. Evden çıkmak neden insanı korkutsun ki, değil mi? Az önce SpaceX iki astronot taşıyan bir mekiğini uzaya fırlattı ve bunu canlı yayında izledim; aynı anda TRT 2’de çok sevdiğim bir film vardı: Boş Ev. -Hiçbir şeye konsantre olamıyorum ne yazık ki, bu bana has bir durum değil, eminim. Mekik uzaya çıkmadan yeşil çay demledim, terekte bulduğum plastik tasa biraz çekirdek koydum, Lindt almıştım, çikolatadan dörtlü bir parça kırıp sıcak çayın içine bandım, eriterek yedim. Taşınabilir bilgisayarımı kapıp, TV’yi açık bırakıp, çaya bir bakış fırlatıp terasa koştum. Merdivenleri çıkarken hiçbir şey düşünmedim, ama yıldızlı bir gökle karşılaşınca, bir ekranda göğe ağan o uzay mekiğine, bir de gökyüzüne bakıp yıldızların arasında onu aramadım dersem yalan söylemiş olurum. Göremedim elbette. Göremezdim de. O nerde, sen nerdesin. Önemi yok. Yıldızlar orada, gezegenler orada. Bazısı güçlü ışıklar saçıyor, bazısı yorgun bir su gibi zayıflıyor. Öyle işte. Yazmak istedim. Berbat günlerden geçerken, uzun zaman sonra bir not düşeyim dedim. Hâlâ yeryüzündeyim. Sahi, 2000 yılından sonra kim mutlu oldu ki? Her şey 1900’lü yıllarda saklı bir anı olarak kaldı işte. Ruhsuz ve mutsuz bir çağ 2000’ler. Herkes ölüyor. İnsanlar teker teker bir bilinmeze gidiyor. Mayıs ayında, önce arkadaşım ve yazarım Sunar Abla’yı, Sunar Kural Aytuna’yı yitirdik; sonra Tekin Abi’nin acı haberi geldi, Tekin Gönenç’i, o güzel insanı da yitirdik. Nereye gittiler bilmiyorum, ama yollarımız iyi ki kesişmiş. Bunu söyleyebilirim. Hem, insan nereye gidebilir ki?..

Kadehe bir buz daha attım. Gökte sadece tek bir yıldız vardı. Parlayıp sönen kederli bir yıldız. Yorgun gözlerimi kısıp baktım. Hâlâ yanıyordu sanki… Bardağı sıkıca tuttum, salladım, küçük bir anafor oluştu… Bir yarasa hızla geçti önümden. Ağzımda bekleyip ısınan alkolü yutkundum. Kanıma karışan o sonsuz yorgunluk hissi güçlenip yeniden geldi. Neydi zamanın benden çaldığı? Neden bitkinim artık? Kalbim neden yavaş atıyor? Bunca yıkıntı altında nasıl sağ kaldım? Nerede parçaladığım aynalar? Eski yüzüm nerede? Kocaman bir boşlukta hissediyorum bazen kendimi. Giden gitti, tırnaklarımla çizdiğim görünmez yaralar yeniden kanasa da, geçti zaman, döküldü sır… Söz verdiğim toprak bekliyor beni uzak yağmurların altında… Geceyi böyle karşılıyorum… Uzakta bir yıldız, tek başına, rüzgârın acıyla savurduğu perdelere uzanıp bana bir şey anlatmaya çalışan bir yıldız, gölgelere karışan ölülere seslenip kayboluyor. Otların arasında bambaşka bir hayat var, biliyorum. Son yudumu alıp kadehi uçurumdan aşağı bırakıyorum. Bir adım daha atıyorum… Karnımda boş bir hoşluk, derin bir sızı… Uzakta bir yıldız… Kırılan ayna… Kaybolan gölgeler…