LABİRENT / Kadir Aydemir

Kar yağıyordu. Yolunu şaşırmıştı, sokak lambasının uzayıp kısalan ışığına bakmasa anlamayacaktı bunu. Bu çirkin ağaçları tanımıyordu. Güçlü bir ölçüydü bakmak, gözün hesap hızı. Oysa adı ve tanımı yok hiçbir şeyin. Bakıp anlam vermek, ama devam etmek, sonunda ölüm olsa bile devam etmek yola… Hava soğuktu. Yürürken uyuşmuştu. Kalbi hızla atıyordu. Kalbi neden atıyordu? Nereye yetişmeye çalışıyordu? Damarları patlayacak gibiydi. Nereye gidiyor, bilmiyordu. Neden buraya geldi, bilmiyordu. Tek bildiği, bu ayrılık gecesinde, iki insan arasında donan, buz kesen bu yolda, sözcüklerin de kaskatı olduğuydu.  

İllüstrasyon: Savaş Çekiç

GİDENE ÖVGÜ / Kadir Aydemir

“Uzaktaki şu ağaç, binlerce elini havaya kaldırmasaydı. Yağmur, beklenmeyen bir gözyaşı gibi düşmeseydi.” diye başlayan bir öyküydü, siteden kaldırdım. “Ah suskunum benim…” 

NİYET TAVŞANI – Kadir Aydemir 

Biraz daha eğildi. Yaşlı bir ağaca benziyordu; yıllar içinde kuruyan, topraktan sıyrılıp olduğu yerde ağırlaşan, gitmek isteyen ama gücünü yitiren bir iğdeye. Kararmış yüzü çok şey anlatıyordu. Boş bakışlar fırlatıp duruyor, onun için yaşamın tek anlamı olan beyaz tavşanını okşuyordu; sevgi ve nefretle karışık bir duyguyla yapıyordu bunu… Doğduğu andan itibaren ellerinde büyümüştü hayvan. Korkaktı, nedense bir adı yoktu. Ona bir ad koymayı gereksiz bulmuştu. Tanımlamak bir şeyin sonunu çağırmaktı belki de. “Tavşan” diye sesleniyordu ona. Tavşan sessizdi. Hızla geçen otobüslerden, motosiklet sesinden, kornalardan, aç martıların çığlığından ürküyordu. Beslenmek dışında bir şeyi çok iyi öğrenmişti; başı okşandığı zaman niyet tezgâhına sıkıştırılan kâğıtlardan birini kokluyor, dişlemeye çalışıyordu. Tavşan bu hareketi yaptığı an onu usulca alıp yerine koyuyordu adam. Ödülü bir parça yeşillikti. Günler böyle geçiyordu. Geceden havuçları kaynattığı suyu bakır bir kaba alıp tüm kâğıtları ıslatıyor, güneşte kuruttukça içine maniler yazıyordu. İlkokul terkti ama yazısı güzeldi, ah bir de yaşlandıkça titremeseydi elleri…

Caddenin bir köşesine konan bir niyet tezgâhı. Tezgâha her gün yırtık bir kartonun içinde gelen beyaz bir tavşan. Kadınların kahkahaları ve şaşkın bakışları. İstekli âşıklar. Her maniden sonra sarmaş dolaş ayrılan çiftler. Tavşanın dünyaya geliş nedeni buydu sanki. Her niyet çekilişinde biraz daha yorulan adamın tutsağıydı. Bunu yaparken atalarının hayatta kalmak için istemsizce bu eziyete katlandığını duyumsuyordu içinde. Yıllar içinde adamın kavruk elleri tüylenmeye başlamıştı. Her geçen gün daha da küçülüyor, saçları beyazlıyordu. Olmadık sesleri duyuyor, gittikçe daha da ürkekleşiyor ve tezgâhı erkenden toplayıp gidiyordu. Gittikçe bir tavşana benzemeye başlamıştı adam. Hareketleri yavaşlamıştı. Yoldan geçenler hangisinin sahip hangisinin tavşan olduğunu karıştırmaya başladığında tezgâhta kalan son kâğıdı çekip aldı adam. Kendine okudu. Gece inmişti. Yalnızca iki tavşan vardı yolun kenarında, hiçbir yere gitmeyen. 

KADİR AYDEMİR

Her şey yeniden. Yeniden her şey. Hiçbir şey olmamış gibi. Her şey olmuş gibi. Kaburganın içindeki sancı. Aldırmadan şarkılar söyleyen böcek. Zihnindeki kısa yolculuklar. Bin yıldır bekleyen kayanın sıcaklığı. Göğe çarpan kuşun altın kanadı. Arının konduğu çiçek, hüzün mü, neden öyle hissettin? Her şeye dikkatle bakıyorsun, fakat göremiyorsun aradığın şeyi. Bunca işaretin arasında ve yukarda kayan bulutların altında kayboluyor, kayboluyorsun. Uzaklaşan bir yelkenli gibi gözden yitiyorsun. Gözlerinin etrafındaki çizgiler uzuyor. Tırnaklarının içi ağaç kabukları ve toprakla dolu. Bir göl var ilerde, ölü taklidi yapıyor, sakın inanma ona. Çıplak ayaklarınla yavaşça yürü, yerin nabzını hisset. Bastığın ota karış. Pürler, karınca yolları, döne döne düşen yapraklarla örtülü yazıyı gör. Ah! Göremiyorsun! Ölümün buradan geçtiğini anlamıyorsun. Yere düşen saçlar nereye gider sanıyorsun? Kaybolan yüzükler yuvarlanarak nerede buluşur? Göl uyuyor, onun kederli yüzündeki çizgileri görmek için bir taş atman yeterli oysa. Kalbini söküp içinde saklanan o taşı çıkarmalısın. Sürgün veren ellerinle. Köklerine tutun. Sözcükler ağırlaşıp seni yere doğru çektiğinde, yürüyemediğinde, tam da şimdi… Yüzündeki çizgileri göreceksin orada. Ve her şeyin ölümün bir yansıması olduğunu… aşkın da.

Kadir Aydemir

Yarım Kalan Bir Devam Öyküsü… / Kadir Aydemir

Parmaklarıyla boynumdaki yaraya dokundu. Onun belirsiz bir çizgi halini aldığını hissetti. Son kezdi. Onu bir daha göremeyeceğimi, kalbinin soğuduğunu hissediyordum. Acı bir tattı bu, içimde bir yerde boğazıma kadar uzanıp neredeyse gözlerimden taşacak bir göl vardı. “Belki de,” diyordum içimden “demek ki böyle olması gerek. Tanrı’nın, ki her neredeyse, benim için bir planı olmalı.” Avutucu sözler boşunaydı. Her şey susmuştu. Bu karanlıkta, içimdeki lavla baş başaydım. Sıkılıyordum, oradan kaçıp bir kuyuya düşmek, kendimi bir arabanın önüne atmak ya da sabaha dek içip kusmak, kusmak, kusmak istiyordum. Karnımdaki tüm sözcükleri çıkarmak!

Hava soğumaya başlamıştı. Bu evi son görüşüm, bu sokağa son gelişimdi. Oysa eşyaları birlikte taşımıştık. Parmak izlerim vardı her şeyde. Duvardaki o özensiz tablo benim hediyemdi. Çiçek desenli bardakları ben seçmiştim, kitaplığı birleştirirken yere bir damla kan damlamıştı. Şimdi, dünyanın tam ortasında, şu an, dönüp gitmek, ona hiçbir şey söylemeden bir yabancı gibi uzaklaşmak öyle zor, öyle tarifsiz bir sızıydı ki. Karşımda, bu yarı gölgede dudakları büzüşen, ama ağlamayan, sarılıp iç çeken kadın karanlığa karışmıştı bile. Şehirdeki tüm ışıklar söndüğünde yürümeye başladım. Üzerimde kokusu kalmıştı…

Bacağıma sürtünürken mırlıyordu, kuğuran bir kuş gibi derinden sesler çıkarıyordu. Onun kedisiydi, evde kahve içerken ağzımdan çıkan tüyü hatırladım. Hiçbir şey olmamış gibi davranıp başparmağım ve işaretparmağımla, ona hissettirmeden, boğazıma inmesi an meselesi olan bu beyaz kılı çekip almıştım. Kedi için her şey yolundaydı. Oysa burada, apartmanın önünde, rüzgârın eli ceviz ağacının kuruyan yapraklarını tek tek söküp aşağı atarken, kargaya dönüştürülen bir ruh yarısı çürük bir cevizi az ötede büyük bir kinle kırıp yemeye çalışırken, onunla son görüşmemiz olduğunu bir tek ben bilmiyordum. Tüm nesneler, eşya, bastığımız soğuk toprağın altındaki solucanlar, gece böcekleri, her şey ve herkes farkındaydı bunun. İçimi acıtan şey sadece ayrılmak değildi; buraya bir daha gelmeyecektim, pencereye yaklaşıp büyülenmiş gibi dışarıdaki ağaçları izleyemeyecektim, camın önüne bayat ekmek bırakmayacaktık, beraber kahvaltı hazırlamayacaktık… Kalbimin gümbürtüsü, koca bir denizin nabzı gibi ağzımdan, kulaklarımdan, burun deliklerimden, gözlerimden taşıyordu. Hayır, ağlamıyordum, aslında çok sulu gözlüyümdür, ama ne gariptir ki onun için hiç gözyaşı dökmemiştim. Öylece bana bakıyordu, aramızda tüm sözcükler tükenmişti. “Ben,” dedim, “ne diyeceğimi bilemiyorum…” “Boynundaki yara iyileşti mi?” dedi, o yumuşacık parmaklarıyla bir çizgi halini alan yaraya dokundu. Sevişirken tırnağı etimi kesmiş, aslında, itiraf etmem gerekirse bu acı tarifsiz bir zevk vermişti bana. Ondan kalan bir işaretti bu. Kabuk bağlayıp bir kıyı çizgisi gibi ilerleyen bu yara izi, ondan bana görünmez bir hediyeydi. Ensemdeydi, yok olup gidecekti… Zaman her şeyi ustaca siler, tozunu alır, değiştirir. Bunu artık o kadar iyi biliyorum ki…

Apartmanda bir evin ışığı daha söndü. Sarıldık. Hayatın aramızda sıkıştığını hissettim. Göğüslerini, ellerini, dudaklarının ıslaklığını özlemiştim. Bir daha içime bastırdım onu. Gece inmiş, günün tüm renklerini silmişti. “Sen öldürdün,” dedim, “tüm sözcüklerimizi.” Hiçbir cevap vermedi. Arkamı dönüp hızla yürümeye başladım. Boğazımda bir şeyler düğümlendi. Bir denizanası nefes almamı önlüyor, bir örümcek tam oraya ağ kurmuş ve geçmeme izi vermiyor gibiydi. Her zaman yürüdüğümüz o çiçekli patikadan aşağı inerken ağlamaya başladım. Bir çiçek bana doğru döndü sanki. Gerisini hatırlamıyorum… Hatırlamıyorum…

Doktor uyuşan bölgeye doğru baktı, gözlerini ve elini göremiyor, ne yaptığını ya da ne yapacağını tahmin edemiyordum. “Sinek ısırığı gibi,” dedi, “şimdi,” dedi, derin bir nefes aldım. Vücudumun bir kısmı uyuşmuştu. Hissetmiyordum. İki taşı birbirine sürter gibi, hiç duymadığım sesler geliyordu etimden. Bir tavuğu bıçakla parçalarken yaptıklarım geldi aklıma. Şimdi de bir doktor beni kesiyordu. Küçük, kısa bir operasyon. Midem bulanmaya başlamıştı. Burundan nefes alıp ağızdan vermek işe yaramıyordu. “Başka şeyler düşün, hadi.” Olmuyor. Hiç halim yok. Gözümün önünde, yatay uzanmışken, tek görebildiğim bir askı, bir serum şişesi ve acil yardım düğmeleri. Buraya gelene dek neler yaşadım, şu an burada ne yapıyorum. Her şey bulanıktı. Bir anda bir sedyede buldum kendimi, ne garip. Başım dönüyordu, halsizdim, duvardan tutunarak, arabalara sürtünerek, içim kalkarak buraya kadar gelmiştim. Aslında öksürük ve halsizlik yüzünden hastanedeydim. Doktorun donuk bakışları ve ruhsuz birkaç soruya cevap verdikten sonra bir diğer doktorla görüşmek için sıraya girdim. Cerrahla tanıştık ve ilk sözü “Alalım bu parçayı,” oldu. Her şey bir anda yaşandı. Neşter, dört dikiş, hafif bir pansuman. Buraya kadar yaşananlar hızla gelişti. Gözlerim kararmaya başlıyordu, ne düşündüğümü hayal meyal hatırlıyorum… Ne düşündüğümü düşündüğümü bilmiyorum.

Hastaneye gitmeden, evden çıkmadan, kapıyı örtmeden, yatağa uzandığım ana gittim. Üşüme duygusuyla sarındığım eski battaniye dile gelse de anlatsa o köhne yatakta yaşadıklarımı. Baş ucumda, yazdığım tüm kitaplar. Onlara bakmayı ve onlarla konuşmayı seviyorum. Bir güvenlik duygusuyla yüklüyor ruhumu. Her neyse… Uyumaya çalışıp uyuyamamanın verdiği iç sıkıntı düşen vücut ısımla birleşiyordu. Tarifsiz bir kasvetti bu. Karanlıkta görebilen biriyim neyse ki. Gözlerim ortam ışığına alışınca üst üste bir ceset gibi dizilen kitapların ve biçimsiz aynanın farkına vardım. Dudaklarım kuruyordu. Sola doğru döndüm. Sonra sağ. Kalbimin atışı, o ses kulaklarımdaydı. Ter kokan yastığımı ters çevirdim. Uyku ülkesine adım atmak üzereydim. Bir dakika, bir terslik vardı… Yarım saat olmuştu fakat uykuya dalamıyordum. Evde yapayalnızdım, başımı kaldırdım, belki de uyumuştum. Uyumuş ve o bilinmez evrende yürüyor muydum, yoksa hâlâ bu dünyanın saçma bir gerçekliği miydim. İnanılmaz bir ağrı vardı vücudumda, yatağım bir çöle dönüşmüştü adeta. Yılanların kayarak ilerlediği bir sarı yol. Taşlar. Dikenler. Kumun sıcaklığı, ter tanecikleri, eklemlerimin ağrısı… Ve işte o an, sola doğru kıvrılıp battaniyeyi bacaklarımın arasına bir sarmaşık gibi sıkıştırdığımda olan oldu. Bir şey saymaya başladım. Kadınlar vardı. Kare kare siyah taşlarla dolu bir yolda ve bir kısmı var olmayan şekillerde, bilinen tüm şekillerin dışında, bir geçiş yaptım. İsmini saydığım insanlar ve eşya hareketlenmeye başlamıştı. Sağa doğru yanladım, elim duvarın ısısını hissetmişti. Soğuk güzeldi. Soğukluk küçük bir işaretti hayata dair. Topladığım her şeyi avuçlarımda, ki avuçlarım bir ova kadar genişti, diğer tarafta uyuyan kendime sundum. Biraz daha sakin ve huzurlu bir uyku içindi her şey. Başaramamıştım. Rüyanın içinde saklanan bir rüyanın içinde saklanan rüyaya esir olmuştum. Kalkamıyordum. Gücüm yoktu. Tatlı bir hayal için neler vermezdim… Sadece saf bir uyku ve bu balçıktan beni çıkartacak bir şey arıyordum. Yoktu. Beşer dakika aralarla yaklaşık yüz kere, belki de daha fazla, içine hapsolduğum hayalden benzer başka bir hayale geçiş yaptım. Çıkış yoktu. Ölmek, dedim içimden, böyle bir şey olmalı. Sabah oldu. Ölmedim…