Söyleşi: Kadir Aydemir

İlk kitabınız Bir Kuzgun Yaz’da eski İstanbul’da geçen çocukluğunuzu ve matrak anılarınızı işlemiştiniz. Keyifle okunan, yer, yer gülümseten ve hüzünlendiren bir çatısı vardı bu ilk kitabınızın. Görünen o ki, Pus’ta da macera devam ediyor. Üstelik Kuzguncuk’tan da ayrılıyorsunuz. Bu kitapta biraz daha büyümüşsünüz, yavaş, yavaş değişmeye başlamışsınız…

Bir Kuzgun Yaz 1960’ların hiç bozulmamış, güzelim İstanbul’unda, özellikle de o zamanlar yemyeşil olan Boğaziçi semtlerinde geçiyordu. O yılların havası bambaşkaydı. Ahşap evlerle dolu yokuşlu mahalleleri, komşulukları, Müslüman, gayrimüslim ahalinin o eski parke taşlar döşeli sokaklarda nasıl dostluk, uyum içersinde yaşadıklarını ve elbette bizim gibi hınzır veletlere nasıl büyük bir hoşgörüyle tahammül ettiklerini başkalarına da anlatmak gereği duyuyordum. Bu nedenle ilk romanım Bir Kuzgun Yaz ortaya çıktı. O yılları hep pastel renklerle anımsıyorum. Boğaziçi’nin mavisi, tepelerin erguvan rengi, papatya ve gelincik tarlaların göz alıcı güzelliği gibi. İkinci romanım olan Pus’ta konu aldığım yetmişli yılları ise hep gri renklerle anımsıyorum. Romana Pus ismini bu yüzden koydum. Türkiye karmaşık ve karanlık bir ortama, askeri darbeye, tutuklamalara, öğrenci olaylarına, siyasi idamlara, 12 Mart’ın balyoz harekâtlarına karşı büyük bir hızla ilerlerken altmışlı yılların çocukları olan bizler ergenlik çağına ulaşıp hem cinsellikle, hem de başta geçim ve tahsil derdi olmak üzere hayatın pek çok acı yönüyle tanışmaya başlamıştık. Memleketin içinde olduğu iç burkucu durum da bunun cabasıydı. Read the rest of this entry »