Uzun bir aradan sonra detaylı şiir okumalarına yeniden başladım. Sanırım kitaplığımda bulunan yüzlerce şiir kitabını, hepsini, yeniden gözden geçireceğim. Unutmuşum nerede ne olduğunu. Kitapların içine gelişigüzel notlar almışım. Şiir şiirden doğuyor biraz da, ona yoğunlaşmak gerekiyor. Shelley’den sevdiğim bir şiiri buraya not düşüyorum. Şu sıralar Lord Byron, Yetas vb. okumalar yapmak hoşuma gidiyor. Didim’deyim, kısa yolculuklar var görünürde, bu yaz da böyle geçiyor…

Ozymandias / Percy Bysshe Shelley

Eski bir diyardan bir gezgin dedi ki bana:
Çölde duruyor bir çift büyük, gövdesiz bacak
Ve onların yanında, yarı gömülmüş kuma,
Taştan, haşin bir insan yüzü, ortadan çatlak,
Burkulmuş dudakları ve çatık kaşlarıyla
Gösteren o alaycı yontucunun çok iyi
Kavradığını bütün o hırçın duyguları,
Bir zamanlar bir canlı yüreğin beslediği
Ve şu sözler yazıyor üzerinde tabanın:
“Ozymandias’ım ben, bilin ki, krallar kralı;
Kendini büyük sanan bir kez de bana baksın!”
Kalmamış başka bir şey, tek parçacık bile.
Çevresinde o koca, harap olmuş anıtın
Uzanıyor kumlar hep alabildiğine.

Çeviren: Şavkar Altınel