Kimim ben. Bir yüzüm var mı suya yansıyan? Her gece başımı yastığa koyduğumda eriyen, değişen bir surat bu. Yaptığım şey basit taklitten öteye geçebilir mi? Tramvay jetonu satan adamın az ilerisinde duran, soğukta titreyen simitçi benden daha inandırıcı. Parmaklarındaki siyahlık, nasırlar, çarpık dişleri ve gözlerine oturmuş olan alaca bulutlar onu benden daha gerçekçi kılıyor. Bir oyuncu ancak onunla yer değiştirdiğinde, acılarını ve sevinçlerini “hedef” karakterle takas ettiğinde bir adım atmış olur. Kendimi kaybetmeden başarabilmeliyim bunu. Vazgeçilmez bir yara izi gibi, arada bir kaşıyarak o belirsiz çizgiyi, hatırlamakta fayda var: “Ben o değilim ama herkes olabilirim.” Sağlıklı bir ruh hali aramak boşuna, neden en büyük düşüm herkesin düşlerine erişebilmek oldu ki? Sanırım bir oyuncu gelişkin gözlem ve detay gücüyle donatılmamış olarak acuna fırlatılmışsa, ya da kendine yeni bir zırh biçemiyorsa, bu işi bırakmalı. Sokaktaki insanın benden daha iyi olduğunu her zaman aklımda tutmalıyım. Mendil satan yaşlı kadın, topallama numarası yapan genç dilenci, sürekli başını kaşıyan düşünceli baloncu… Hepiniz benim ulaşmak istediğim yerdesiniz.

(sürecek…)